''Το Τεκνό μετά του ωφελίμου...''
Καλημέρα ημερολόγιο μου...Είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη...Ότι ήξερα δέκα χρόνια ανατράπηκε,μέσα σε ένα λεπτό...Σε ένα δευτερόλεπτο...
Εχθές την ώρα που έκανα μπάνιο,χτύπησε το κουδούνι,και...
......
Σηκώνομαι άρον άρον,και βάζω το μπουρνούζι μου,τυλίγω τα μαλλιά μου σε μια πετσέτα,και κατευθύνομαι προς την πόρτα,με ανάλαφρα-ωσάν ελάφι-βήματα.
Το κάνω πάντα αυτό,για να δω από το ματάκι ποιος είναι,και να δω αν θα το παίξω Μάνθος Φουστάνος ή όχι.
Όταν χρωστάς στις τράπεζες,ή φοβάσαι ότι θα σε ανακαλύψει η γυναίκα του φίλου σου έτσι κάνεις...
Ξανθό μαλλί,τζινάκι,σταράκια και ray ban,δηλαδή Τίνα.
Ουφφφ!!!
-Έλα βρε φίλη μου που είσαι;
Πέφτω αμέσως στην αγκαλιά της.
-Είχα πάει από τον ΟΑΕΔ για το επίδομα,και πάλι έκαναν απεργία.Που είσαι χαμένη;Σε παίρνω τηλέφωνο και δε μπορώ να σε πιάσω...
-Θα σου εξηγήσω...
-'Ολα καλά;
-Το ακριβώς αντίθετο!
Μέσα σε δέκα λεπτά,είχα βάλει τις πυτζάμες μου,είχα φτιάξει καφέδες,και της εξήγησα τα πάντα.
-Και που είναι το πρόβλημα; με ρώτησε ρουφώντας αδιάκριτα το καλαμάκι του φραπέ.
-Μα τι δεν κατάλαβες!Συναντήθηκαν...Πάει...Καταστράφηκα...
-Έλα,δε θέλω να ακούω βλακείες...Δε συναντήθηκε και η Μέρκελ με το Σαμαρά για το τέταρτο μνημόνιο για να καταστραφείς,κούλαρε...
-Ρε Τίνα,πες ότι μίλησαν...Τι θα είπε ο ένας στον άλλον;Το Τεκνό θα νομίζει ότι είμαι μια ξεδιάντροπη που πάω με παντρεμένους,και ο Π.Μ.Α. θα νομίζει ότι είμαι καμιά που αποπλανώ παιδάκια...
-Καταρχήν,δε σε νοιάζει τι σκέφτεται ο Π.Μ.Α σωστά;
Ας πω ναι...
-Σωστά.
-Λοιπόν,εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι το Τεκνό λιώνει για σένα.Πάρτον τηλέφωνο,μου λέει και μου απλώνει το κινητό της,και αναλόγως το πως θα σου μιλήσει θα κόψουμε κίνηση.Μην ξεχνάς ότι η φίλη σου είναι δικηγόρος,μπορεί να μην την τέλειωσα την Νομική,αλλά πέρασα δυο χρόνια εκεί μέσα,κάτι έμαθα από δικαιολογίες!
Κοιτάω το κινητό διστακτικά.Νομίζω πως είμαι πολύ ρομαντική για να τον πάρω τηλέφωνο.
Αλλά η Τίνα που δεν είναι έχει ήδη καλέσει το νούμερο,έχει ακουμπήσει το κινητό στη μέση του τραπεζιού,και έχει βάλει ανοιχτή ακρόαση...
Μπιπ...Μπιπ...
Τώρα αν ακούγεται πιο δυνατά το κινητό μου ή η καρδιά μου,θα σε γελάσω!
-Ναι;
Σκαλώνω...Η Τίνα χοροπηδάει απέναντι μου,κάνοντας νοήματα να μιλήσω...
-Εεε....
<<Έξι....Μίλα του παιδί μου...>> μου ψιθυρίζει η Τίνα...
-Ναι;Τίνα;
-Εεε...ξεροκαταπίνω.Η Μπιούτι είμαι...
-Αααα...
Από επιφωνήματα καλά τα πάμε.Ούτε ο Σάκης τέτοια ποικιλία λέξεων.
-Σε ενοχλώ;
-Όχι,όχι...Τι κάνεις;
Η Τίνα έχει λυσσάξει από απέναντι.
-Καλά.Εεεε...Να μωρέ,εγώ σε πήρα βασικά,γιατί να εεε,εχθές...
-Να σου πω;Θα βγούμε σήμερα;
-Εεεε...Κοίτα ήθελα να σου ξεκαθαρίσω...
-Δε με νοιάζει...
-Τι εννοείς;
-Κοίτα Μπιούτι...Ότι θέλω να ξέρω το ξέρω...Ότι δε θέλω να ξέρω,δε θέλω και να το μαθαίνω...Συμφωνείς;
Η Τίνα έχει δώσει ρεσιτάλ,χοροπηδάει από τη χαρά της τόσο,σε σημείο που το circue de soleil άνετα την έβαζε στο δυναμικό του.
-Ναι συμφωνώ...
-Όταν θες κάτι το κάνεις.Νιώθεις;Κάνεις;Ούτε μιλάς,ούτε εξηγείς...
Μου την είπε το μικρό!
-Ναι...Δεν έχεις και άδικο...
-Ωραία.Οπότε ας μην το κουράζουμε άλλο!Σήμερα στις εννιά θα έρθω σπίτι σου.Και θα ανέβω από τις σκάλες,για να μην έχουμε πάλι απρόοπτα!
Έχει και χιούμορ.Όσο πάει και μου αρέσει πιο πολύ!
-Οκ...Έγινε...
-Τα λέμε!Φιλία...
Το κλείνω.Ένα χαζό χαμόγελο έχει μείνει στα χείλη μου.Από αυτά τα χαζά χαμόγελα που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο σου,σαν να έχεις κάνει μπότοξ,και δε φεύγουν...
-Ορίστε!Στα λεγα δε στα λεγα!Η κλασσική ατάκα της Τίνας!
-Δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό έγινε στα αλήθεια...Τόσο απλά;Τόσο εύκολα;
-Κορίτσι μου,κοίτα να δεις...Η ζωή είναι απλή...Εμείς την κάνουμε δύσκολη...
-Εντάξει,πολύ ουτοπικό αυτό που λες βρε Τίνα...
-Είναι απλά η αλήθεια.Είμαστε άνθρωποι.Έχουμε την επιλογή του άμα θα κάνουμε κάτι ή όχι,του άμα θα το κάνουμε απλό ή δύσκολο,του άμα θα είμαστε ευτυχισμένοι ή όχι.Όλα στο χέρι μας είναι...
-Δεν είναι και όλα...Μακάρι να ήταν έτσι...
-Έτσι είναι...Κοίτα Μπιούτι,όταν έμαθες για τον Π.Μ.Α. πως είναι παντρεμένος επέλεξες να μείνεις μαζί του...
-Μα ξέρεις πόσο με παρακάλεσε.Μου ορκίστηκε πως θα χωρίσει.
-Και εσύ επέλεξες να τον πιστέψεις...Ακόμα και όταν είδες πως περνάν οι μέρες,τα χρόνια,εσύ εκεί.Μπορεί να μην επέλεξες να είσαι το τρίτο πρόσωπο,όμως επέλεξες το να παραμείνεις...Εσύ το διάλεξες να κοιμάσαι μόνη σου τα βράδια,να μην πάτε ποτέ διακοπές μαζί,να μην πάτε για μια απλή βόλτα ένα πρωί μήπως σας δει κάνεις,και ενώ είχες ευκαιρίες να κάνεις κάτι άλλο,εσύ επέλεξες να μην το κάνεις.
Η αλήθεια πονάει πιο πολύ από το ψέμα.Και εγώ τόσα χρόνια εθελοτυφλούσα σε ένα ψέμα που με βόλευε.
-Ναι έχεις δίκιο...
-Έλα μη σκύβεις το κεφάλι τώρα,και κυρίως μη βάλεις τα κλάματα!Σήκω ,ντύσου ,στολίσου,και αποπλάνησε το Τεκνό σου!
Αμέσως ένιωσα καλύτερα...
-Θα περάσω αύριο τέτοια ώρα!
Έκλεισα την πόρτα,και προχώρησα προς το μπάνιο.Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Άρχισα να με παρατηρώ.Τα μάτια μου,έχουν κάτι το θλιμμένο μέσα τους.Πάντα το είχαν.Και μια ρυτίδα είναι έτοιμη να σκάσει.Ευτυχώς στο cherrybox Σεπτεμβρίου είχε μέσα ορό με υαλουρανικό...Έφτασε η ώρα να το χρησιμοποιήσω.Τα μαλλιά μου,έχουν μακρύνει αρκετά,και το καστανό τους χρώμα,έχει αρχίσει να ξεθωριάζει.Θέλω κομμωτήριο.Λίγα είναι τα σημάδια που δείχνουν ότι μπαίνω στα τριάντα.Μπορώ όμως να φαίνομαι ακόμα πιο νέα.Όταν γελάω μου πάει,όλοι μου το λένε...
''Νιώθεις;Κάνεις!''
Λες ο Π.Μ.Α. να μην ένιωθε ποτέ;Γιατί μόνο έλεγε,και ποτέ δεν έκανε...
Παίρνω μια βαθιά ανάσα...Το ξέρω πως δεν αξίζει να είμαι έτσι για κανέναν.Και πάω στοίχημα η ρυτίδα εξαιτίας του σκάει μύτη!
Το Τεκνό με θέλει.Δε ξέρω τι μέλλον υπάρχει,τι είδους σχέση θα μπορούσα να κάνω με ένα εικοσάχρονο,τι θέματα θα συζητάμε,που θα βγαίνουμε.
Ξέρω όμως πως με θέλει.Είναι αποφασιστικός.Νιώθει;Κάνει!
Και τέλος πάντων ποιος είναι αυτός που καθορίζει μια ''σωστή'' σχέση;Και τι είναι σωστό;Τι είναι λάθος;Ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά;
Σωστό είναι να είσαι με κάποιον που θέλεις,και σε θέλει.Όλα τα άλλα είναι περιττά.Πάω στοίχημα ότι αυτός που είπε ότι ο άντρας πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα,ήταν τρελά ερωτευμένος με μια μεγαλύτερη,και επειδή δεν τόλμησε να την έχει ποτέ,θέλει να μας δημιουργήσει τύψεις!
''Όσο δέρμα και αν πετάξεις φίδι είσαι δε θα αλλάξεις...''
Ωχ...Το κινητό της Τίνας.Το ξέχασε πάνω στο τραπέζι.Αυτή θα είναι και θα το ψάχνει.
Πρέπει να ετοιμαστώ όμως!
Έβαλα τα ρούχα μου,βάφτηκα ελαφρώς,άναψα τα αρωματικά μου τα κεριά,ξανασυγίρισα το σπίτι-φυσικά όσα βλέπει η πεθερά γιατί και να θελα για παραπάνω δεν προλαβαίνω!
Και τώρα;Τώρα περιμένω!
Εννιά παρά δέκα...
Ντριιιιν....
Τι;Ήρθε κιόλας;
-Ποιος είναι;
-Αυτός που περιμένεις!
Αυτός που περιμένω;Αυτός;Αυτός!
Ωχ...Ανεβαίνει...Ακούω τα βήματα...Η καρδιά μου θα μπορούσε άνετα να πεταχτεί έξω από τη μπλούζα μου.Νιώθω σα να βγαίνω πρώτο ραντεβού.
Και να τος!Ψηλός,καστανός,νεαρός με ένα μπαλόνι στο χέρι!
Με πιάνουν τα γέλια!
-Αυτό είναι για σένα!
-Το μπαλόνι;
-Ναι!
-Και γιατί μπαλόνι;
-Γιατί όχι;
-Έλα μέσα.
Άνετα κινείται στο χώρο,αλλά με μια άνεση που δεν είναι προκλητική.
Η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα,και τελικά έχουμε αρκετά πράγματα να πούμε.
Εγώ αλλιώς το περίμενα,αλλά η ζωή δεν είναι ταινία,και σε αυτήν την περίπτωση αυτό είναι καλό!
Υπάρχουν κάποια μικρά κενά διαφοράς μεταξύ μας,λόγω ηλικίας,αλλά τα προσπερνάμε με χιούμορ!
Πέρασα υπέροχα,δεν το φανταζόμουν ποτέ αυτό!
-Εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα!
-Άμα θέλουμε θα τα ξαναπούμε!
-Πολύ εύκολα τα έχεις όλα...
-Δεν τα έχω εύκολα,είναι!
''Νιώθεις;Κάνεις!''
Το Τεκνό με πλησιάζει.Με πλησιάζει και άλλο.Τα μάτια του μαύρα,σαν κάρβουνα που πετάνε σπίθες.Νομίζω ότι λιώνω.Με πλησιάζει όλο και πιο κοντά.Τα χείλη του σχεδόν ακουμπάνε τα δικά μου.Νιώθω μια ανατριχίλα να με διαπερνάει.Μου χαμογελάει,και έρχεται ακόμη πιο κοντά...
''Όσο δέρμα και αν πετάξεις φίδι είσαι δε θα αλλάξεις...''
-Μην το σηκώσεις,μου λέει,παίρνει μια βαθιά ανάσα και τα χείλη του πια έχουν γίνει ένα με τα δικά μου.
Ένα νεανικό,παθιασμένο γεμάτο ορμή φιλί,υπό τους ήχους του Παντελίδη...
-Καληνύχτα...μου λέει και σηκώνεται πηγαίνοντας προς την πόρτα.
Αποχαιρετιόμαστε,και κρατιέμαι να μην τσιρίξω!Νιώθω...νιώθω....πως πετάω!
Το Τεκνό και εγώ βρεθήκαμε!Μου πήρε δώρο ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι!Συζητήσαμε,γελάσαμε,και με φίλησε!Δεν πέταξε καμία κοτσάνα!Δεν εκμεταλλέυτηκε καμία κατάσταση!Απλά με φίλησε, σαν κύριος και έφυγε!
Να το πιστέψω;Να ελπίσω;
Αχ,να είχα ένα κινητό να έπαιρνα τη φίλη μου!
Ωχ,το κινητό της Τίνας.
Πάω στην κουζίνα να το πάρω,θα έχει τρελαθεί να το ψάχνει.Και να θυμηθώ να της αλλάξω ήχο κλήσης!
Βάζω να πιω ένα ποτήρι γάλα,και κάθομαι στο τραπέζι.Πιάνω το κινητό της στα χέρια μου και το ξεκλειδώνω.
Δύο αναπάντητες κλήσεις.Πίνω μια γουλιά γάλα,και ανοίγω τις επαφές.
Και το γάλα ξαφνικά με πνίγει.Το ποτήρι μου πέφτει κάτω.Τα πόδια μου τρέμουν.Η καρδιά μου σπάει κρακ κρακ...σε χίλια κομμάτια...
Δύο αναπάντητες από τον Π.Μ.Α....Στο κινητό της Τίνας;
Πως;Που;Πότε;Γιατί;
Σκέψου ήρεμα...Μην ταράζεσαι...
Μια φορά έχουν βρεθεί...Και δε συμπάθησαν ποτέ ο ένας τον άλλον.Δε μπορεί,κάτι άλλο θα έγινε...
Με τρεμάμενα χέρια,αποφασίζω να βγάλω την Κατίνα από μέσα μου,και πηγαίνω στα μηνύματα.
Εδώ έχει ένα μήνυμα από Π.Μ.Α.
Θέλω να μιλήσουμε.
Και ένα άλλο.
Αύριο στις 5.00 στο γνωστό μέρος.
Γνωστό μέρος;
Μα τι γίνεται εδώ;
Κοιτάζω γύρω γύρω...Καμία κάμερα...Καμία φάρσα...
Γίνομαι Ευγενία Μανωλίδου,και καταρρέω σιγά σιγά...
Όμως πρέπει να μάθω.Πρέπει...
Να τους ξεμπροστιάσω,και να τους κάνω ρεζίλι.
Κοιτάζω το κόκκινο μπαλόνι,και μες στα νεύρα μου πηγαίνω και το σπάω.Το πατάω με όλη μου τη δύναμη,και αρχίζω να κλαίω.
Για αυτό ήθελε η Τίνα να βγω με το Τεκνό;Για αυτό λύσσαξε;Για αυτό μου έβριζε συνέχεια τον Π.Μ.Α;
Για να μου ρίξει στάχτη στα μάτια;
Τώρα όλα τα κομμάτια του παζλ ενώνονται.
Όλη μου η στεναχώρια γίνεται θυμός.
Προς εμένα που ζούσα σε έναν ψεύτικο κόσμο...
Τέρμα τα ψέμματα.Θα αφήσω την αλήθεια να λάμψει...
Πιάνω το κινητό στα χέρια μου.Θα τον πάρω τηλέφωνο να ακούσω τι θα πει.Πως θα με αποκαλέσει;
Ή μήπως να μην τον πάρω,και αύριο που θα έρθει η Τίνα να την ρωτήσω μια και καλή τι γίνεται;
