''Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους άντρες...''
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
σήμερα ξύπνησα με έναν απίστευτο πονοκέφαλο.Ναι,ναι καλά διάβασες,αντί να ξυπνήσω με ένα Τεκνό με κοιλιακούς,ή έστω με ένα Τεκνό σκέτο,ξύπνησα μόνη μου,με έναν πονοκέφαλο...
Και αν θες να μάθεις πως πήγε το ραντεβού,δε θα μάθεις...Γιατί;
Να γιατί!!
......
Απόρριψη.
΄΄A la la long''
-Ναι..(ηρέμησε κορίτσι μου!μπορείς!)Ναι,ναι οκ,θα βρεθούμε στη διασταύρωση.Σε ένα τεταρτάκι θα είμαι εκεί!
Ουφ......Ας κάτσω λίγο να ανασάνω γιατί δε με βλέπω καλά...Τι ήταν πάλι και αυτό σήμερα...Πάντως μπράβο μου,και τα συγχαρητήρια μου.Κατάφερα και το έκλεισα στη μούρη του Π.Μ.Α.!Να τα λέμε και αυτά!
Είπαμε θα ξαναφτιάξω τη ζωή μου,νέα είμαι ακόμα...Νέα είμαι για όλους βέβαια εκτός από τη μάνα μου!Σύμφωνα με τη μαμά μου ''θα μείνω στο ράφι,και δε θα κάνω παιδιά,μη δει εγγόνια,με αυτόν τον καημό θα πάει,και πως έχω αδυνατίσει έτσι με αυτές τις βλακείες που τρώω,και θα πουντιάσω που δε φοράω ζακέτα''.
Ναι,αν νόμιζες ότι μόλις γίνεις δεκαοχτώ,θα πάψεις να τα ακούς αυτά κάνεις λάθος!Θα τα ακούς ισόβια!Και μετά θα τα λες και στα παιδιά σου...
Τέλος πάντων,ήρθε η ώρα να φύγω!Παίρνω το τσαντάκι μου,κλείνω την πόρτα,ως συνήθως ξεχνάω να κλειδώσω και μπαίνω στο ασανσέρ!
Το καλό του να μένεις στον τρίτο,είναι ότι πολλές φορές συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι.Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους μέσα στο ασανσέρ,και να σκέφτομαι τι μπορεί να σκέφτονται.
Σήμερα βλέπω μια γιαγιά ξεχασμένη από κάποιο χωριό του 1950,με μαύρη μαντίλα και μαγκούρα και μια βλαχομπαρόκ κυρία μεγάλων διαστάσεων με ξινισμένη μούρη,που φοράει την Άρτα τα Γιάννενα,και όλη την Ήπειρο.
-Που πηγαίνετε;Ισόγειο;
-Ιγού κάτου πάου...
Τι σοκ ήταν αυτό;Όντως από κάποιο χωριό ξεχάστηκε.Γυρνάω προς την κυρία με το ξινισμένο ύφος.
-Εσείς;
-Αφού σου είπα κάτου,διν ακούς;
Τι έγινε εδώ;Άκουσα καλά;Μη με γελούν τα αυτιά μου...Τελικά δεν δείχνει βλάχα,είναι κιόλας.
-Η γιαγιά είνι κουφή μου φαίνουτε...
-Τι λέτε εσείς;Τρομοκράτες είστε;Θα φωνάξω το εκατό...φωνάζει η γιαγιά.
Ωχ Θεέ μου,άντε να κατεβαίνουμε να τελειώνουμε γιατί και το Τεκνό με περιμένει!
Δεν προλαβαίνω να πατήσω το κουμπί,και ξαφνικά κλείνουν τα φώτα.Το ασανσέρ τραντάζεται,και εμείς πέφτουμε η μια πάνω στην άλλη.Μια μυρωδιά από Escada,τυρί και πατσουλί ήρθε στα ρουθούνια μου...Να το ονειρεύομαι λες;
-Βοήθεια...Κλέφτες....Τρομοκράτες!!!Εξωγήινοιιι....ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑ........
-Καλέ γιαγιά ηρεμήστε....Κάποια διακοπή θα έγινε...
-Αχ είνι τρελή η γυναίκα...Και τώρα δηλαδής κλειστήκαμε...Και ίχου να πάου και στου Μέγαρου....Αχ τι θα κάνου;;;
Σηκώνομαι αποφασιστικά,και ισιώνω τα ρούχα μου...Η γιαγιά είναι πεσμένη στο πάτωμα και βαράει άστοχα με τη μαγκούρα δεξιά και αριστερά.Η βλαχοβλαχάρα προσπαθεί να σηκωθεί,αλλά τα περίπου εκατό και κάτι κιλά της το κάνουν δύσκολο...
Κάποτε ήταν το όνειρο μου να κλειστώ σε ασανσέρ όχι έτσι αλλά όπως το βλέπω στις ταινίες...Με έναν ψηλό,μελαχρινό,με μεγάλες πλάτες και θεληματικό πηγούνι.Που θα με καθησύχαζε και μετά θα κάναμε έρωτα.Μετά θα ερχόταν το ρεύμα,και φυσικά επειδή είναι και τζεντλεμαν θα με έπαιρνε τηλέφωνο την επόμενη μέρα!Αχ....
Σηκώνω το βλέμμα και το ροζ συννεφάκι με τον ψηλό εξαφανίζεται.Η βλάχα κατάφερε να σηκωθεί και η γριά συνεχίζει να το παίζει νίντζα...
-Διν ίχου σήμα...Εσύ;
Το κινητό ναι!Το βγάζω από το τσαντάκι,και φυσικά ούτε και εγώ έχω σήμα...Η γρια βλέπει τα κινητά μας,και για κάποιον λόγο γουρλώνει το μάτι...
-ΒΟΜΒΕΣ.....ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ.....Τρομοκράτες......ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!δίνει ένα σάλτο,καλύτερο και από δεκαοχτάχρονη-μπράβο γιαγιά,είδες τι σου κάνει η εξοχή!-και να σου μια μαγκουριά στο κινητό της βλάχας,να σου μια στο δικό μου,μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων μας τα έσπασε η κακούργα....
-Τι ίκανις μουρή σκατούγρια;Τάιφουν του πίντε μου πίταξες;....Ξέρεις πόσου κάνει ;Θα στα κρατήσου απ΄τη σύνταξη...
της φωνάζει με τα χέρια στη μέση.
Κοιτάω το μισοσπασμένο μου κινητό.Ακουμπάω την πλάτη στο πάτωμα,και σκέφτομαι...Τι σκέφτομαι;Γιατί σε μένα;Τι αμαρτίες πληρώνω;έτσι νιώθω και εγώ,σαν το κινητό μου.Δε μου δίνει σημασία κανείς,γιατί δεν είμαι τελευταίας τεχνολογίας,και με έχουν μόνο για να παίρνουν τηλέφωνα...Φφφ...
Σηκώνω το βλέμμα,και η βλάχα,έχει θρονιαστεί σε μια γωνία,και είναι μπουκωμένη,με κάτι.Μασουλάει και κάνει θόρυβο,και άχνη ζάχαρη έχει καλύψει το στόμα της.
-Ντόναλτς; μου λέει και μου δείχνει μια σακούλα,με ντόνατς,που είχε στην τσάντα της.
-όχι ευχαριστώ,της απαντάω.
-Σ'αυτήν δι δίνου...Μου διέλυσε τάιοφον του πίντε...Μου το χε κάνει δούρου ου άντρας μου.Εσύ είσ παντρεμένη;
-Όχι,δεν είμαι...
-Γιατί;Ποσου είσ;Δεν είσ και μικρούλα;
ΑΑΑΑ,δε θα τα πάμε καλά!!!!!
-Τριάντα είμαι,αλλά δεν είμαι υπέρ του γάμου(ΤΟ ψέμα).Και δεν είμαι και καμιά μεγάλη.
-ΕΕ,εισ...πούτε θα κάνεις παιδιά;Εγώ ίχου τέσσερα...
-να τα χαίρεσαι...(άκου μπελά που βρήκαμε νυχτιάτικα,να μας τη λέει και βλάχα...)
-Να τα αφήκεις τα μουντέρνα,και να βρεις ίνα καλού παιδί να νοικουκυρευτείς..ίτσι πρέπει,γιατί αλλιούς θα μείνεις στου ράφι...
-Το ξέρω κυρία μου,αλλά νομίζεις είναι εύκολο να βρεις ένα καλό παιδί;Έχεις κυκλοφορήσει έξω να δεις τι παίζει;
-Εεε νι,οι μισοί είνι παντρεμένοι και άλλοι ντιγκιντάγκες..χαχα αρχίζει και χαχανίζει...
-ντιγκιντάγκας είναι ο γιος του Στέλιου του μαγκούφου στο χωριό.
Ωχ η γρια ζωντάνεψε...
-Δι σου μιλάου ισένα...
-Ναι ναι έτσι λένε...Πάει τα βράδια,με τον ξάδερφο του Νίκου του φούρναρη...έτσι λένε...χαχα και να σου γέλιο και η γρια ..Και έχουν και τα μουστάκια για κάλυψη.Άμα δείτε άντρα με μουστάκι,μακριά,θα είναι κουνιστός.
-Μμμμ,τι μας λις μουρή;Και ο άντρας μου έχει μια μουστάκα να,και είν σερνικό εκατό τα εκατό.Τέσσερα παιδιά μου έκανε...
Αποφασίζω να μη συμμετέχω σε αυτόν το σουρεάλ διάλογο,και να ηρεμήσω.Ούτε ξέρω πόση ώρα έχει περάσει.Το ραντεβού μου,πήγε στράφι...Και τώρα άμα με παίρνει τηλέφωνο τι θα κάνω;Θα με περιμένει;Λες να έχει θυμώσει;
-Έχω ένα γιο,να σου γνωρίσω.Θα είναι πάνω κάτω στην ηλικία σου.Κουκλος!Περπατάει και τρίζουν τα πεζοδρόμια.
-Σιγά...Και ιγού πιρπατάου και τρίζουν τα πιζοδρόμια..
-Ναι τόσα κιλά που είσα,χαχα να σου πάλι το γέλιο της γριάς..Εσύ μικρή,να σου γνωρίσω το γιο μου.Όμορφος,ψηλός,κούκλος. Αλλά το πουλάκι μου,το φάγαν οι σπουδές,και ακόμη δε γνώρισε γυναίκα.Εγώ δε θέλω να πάει με΄όποια και όποια.Εσύ καλή φαίνεσαι του λόγου σου.Φύλλο ξέρεις να ανοίγεις;
-Όχι κυρία μου,εγώ όπως είπα και πριν,δεν είμαι του γάμου.Καλύτερα να βρείτε μια άλλη για το γιο σας.
Η γρια βγάζει με επιφύλαξη το πορτοφόλι της,και τραβάει μια φωτογραφία.
-Να το το καμάρι μου,λέει και μου δείχνει τη φωτογραφία μου.
Ο γιος της ένας συνδυασμός γκόλουμ και Ντάνι Ντε Βίτο,με γυαλιά!
-Να δου κι εγού...πετάγεται η βλάχα και αρπάζει τη φωτογραφία.
ΑΑΑΑ καλί ουραίους είν...Δι σ'αρέσει;
-Ναι δε σου αρέσει;
Το καλό το γούστο δεν κρύβεται!
-ΑΑΑΑ αφήστε με επιτέλους στην ησυχία μου...
Το μικρό φωτάκι του ασανσέρ έκλεισε και άναψαν τα κανονικά φώτα.Το τράνταγμα μας ξύπνησε για τα καλά.
-Το ρεύμα..Ήρθε το ρεύμα...είπα και σηκώθηκα με πολύ χαρά,μπορώ να ομολογήσω!
-εξωγήινοι;;;μας απαγάγουν;το έχω δει στο Χαρδαβέλα.
-Ισί μι χαίρεσαι γιατί έχεις να μου πάρεις και του άιφουν του πίντε...
Η πόρτα άνοιξε,και ναι επιτέλους,είμαστε ελεύθερες!Τρεις πυροσβέστες,είναι έξω από την πόρτα.Ο ένας με πλησιάζει.
-Είστε καλά;
-Τώρα που βγήκα ναι,του απαντάω.
Οι άλλες δύο γυναίκες βγαίνουν.Ένας χοντρός κύριος με μουστάκι,μεγάλη κοιλιά,και χρυσά δόντια και κοσμήματα-ιου-αγκαλιάζει τη βλάχα.
-Αγάπη μου εισ καλά;
-Νι αγάπη μου....Χάσαμι του Μέγαρου...Και αυτή η γρια μου σπασε τα άιφουν του πέντε...
-Δεν πειραζ μωράκλα μου,θα σι πάρου του ίξι!
Σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένοι είναι μες στη βλαχιά τους.Ακόμα και αυτή βρήκε έναν άνθρωπο να μοιράζεται τη ζωή της.Εγώ;
Κοιτάζω και από την άλλη μεριά η γιαγιά μιλάει σε κάποιον.
-Και είναι καλή κοπέλα.Έλα να στη γνωρίσω,να βγείτε ραντεβού.Να την πας σε ένα ζαχαροπλαστείο να φάτε μια πάστα να γνωριστείτε.
Κοιτάζω σε ποιον μιλάει η γιαγιά,και φεύγω άρον άρον.Ο γιος της που είναι ακόμη πιο άσχημος πιο κοντά!
Φτάνω στην πόρτα του σπιτιού,μου ψάχνω τα κλειδιά και όπως στηρίζομαι η πόρτα άνοιξε.
Αχ,τι αφηρημένη ναι δεν την είχα κλειδώσει.Πετάω απογοητευμένη η τσάντα στον καναπέ.Βγάζω τα παπούτσια μου,και κλείνω τα μάτια μου.Επιτέλους,ηρεμία και χαλάρωση.
-Μπιούτι;
Αχ,τα έχω παίξει,από την υπερένταση και ακούω φωνές...
-Μπιούτι;
Με βλέπω να πλακώνομαι στα ηρεμιστικά από τώρα....
-Ποιος είναι αυτός;
Ανοίγω τα μάτια μου.Μα τι βλέπω;Το Τεκνό,και ο Π.Μ.Α. στέκονται μπροστά μου,και δείχνει ο ένας τον άλλον...Κλείνω τα μάτια μου,τα ξανά ανοίγω και η εικόνα μένει εκεί...
-Ποιος είναι αυτός;
Αχ μιλάνε και οι δύο ταυτόχρονα,θα τρελαθώ...
Πάω να μιλήσω,αλλά δε μπορώ...Καλέ που πήγε η φωνή μου;Αλλά και να έβγαινε τι θα έλεγα;
Κλείνω τα μάτια μου.Ζαλίζομαι...Δε νιώθω καλά...Λιποθυμάω...
......
Αυτά έγιναν εχθές.Και εγώ τώρα δεν έχω τηλέφωνο.Αλλά να πάρω ποιόν;Να πω τι;Και αν ο Π.Μ.Α. είπε καμιά βλακεία και το Τεκνό με περάσει για καμιά ανήθικη που πάει με παντρεμένους και δε θέλει να με ξαναδεί;
Ας μη βάλω τα κλάματα ακόμα...
Σε αφήνω τώρα ημερολόγιο μου,και πάω να κάνω ένα μπάνιο να συνέλθω...
Μπαι μπαι!
......
Τα βήματα μου είναι τόσο αργά,που και μια αγελάδα πιο γρήγορα από μένα θα πήγαινε.Πηγαίνω στην κουζίνα και βάζω ένα ποτήρι νερό.Βλέπω ένα σημείωμα στο ψυγείο.Πλησιάζω,δεν είναι σημείωμα είναι φάκελος.Ποιος το άφησε;
Το παίρνω και το ανοίγω.Να το το εγκεφαλικό...Τόσα χρόνια περίμενα για αυτόν τον φάκελο και τώρα να τον κάνω τι;Δεν το θέλω....
Το σκίζω με μανία,και τελικά με πιάνουν τα κλάματα.
Γιατί η ζωή να είναι τόσο δύσκολη;Γιατί να υπάρχουν παραμύθια;Γιατί να τα πιστεύουμε;Μήπως είναι δικό μας το λάθος τελικά;Μήπως εμείς περιπλέκουμε τα πράγματα;
Σηκώνω τα σκισμένα χαρτιά από το πάτωμα.Τα πετάω στα σκουπίδια.Σκουπίζω τα δάκρυα μου,και με φρίκη διαπιστώνω ότι εχθές δεν έκανα ντεμακιγιάζ...Σαν το Τζόκερ έχω γίνει.
Πηγαίνω στο μπάνιο,και αφήνω το νερό να γεμίσει τα μπανιέρα.Σήμερα θα βουλιάξω εκεί,μέχρι να με βρουν πνιγμένη!
Το αποφάσισα...Μόλις βγω από το μπάνιο θα πάω να τον βρω...Να του δώσω το φάκελο πίσω....Και να του πω ότι δεν τον θέλω πια...Και μετά θα πάω στην Τίνα,να μου δανείσει το κινητό της.Θα πάρω το Τεκνό,και θα του τα εξηγήσω όλα.Αν θέλει θα με καταλάβει.Αν δε θέλει δε θα τα βάψω και μαύρα...Αυτός θα χάσει...!
Βουλιαγμένη στο νερό,και στις σκέψεις μου,δεν άκουσα το κουδούνι που χτύπησε...
Γιατί αν το είχα ακούσει όλα θα ήταν διαφορετικά...
Ή το άκουσα;
